Techneut
van het hart
Op
een heerlijke maandagmorgen fietste ik naar mijn bestemming. Daar aangekomen
ging het automatische hek open en werd ik door een jonge hond besprongen. Mario
Creanza zei iets tegen de hond en die luisterde gelijk. Een doortastende man, dat merkte ik meteen. Een belangrijke
eigenschap voor een cardioloog, wist ik. Nadat we binnen waren, kreeg ik wat te
drinken aangeboden en konden we gelijk beginnen met het interview.
Mario Creanza komt oorspronkelijk uit Italië en
werkt als cardioloog in het Beatrix ziekenhuis. Mario sprak enthousiast met een
Italiaans accent over zijn baan toen ik vroeg wat zijn baan precies inhoudt en
het ijs was meteen gebroken: ‘Er wordt veel gewerkt op de polikliniek, daar
houden we spreekuur. Dit doen we halve dagen, van half 9 tot 12. Patiënten
komen dan voor controle of we spreken met nieuwe patiënten. Daarnaast werken we
in de operatie kamer, daar doen we kleine ingrepen zoals pacemakers plaatsen.
Die kleine operatie duurt maar een uur.’ Nadat ik aantekeningen heb gemaakt en
knik praat Mario verder: ‘Het team van cardiologen bestaat uit 6 man, elke 2
weken krijgt iemand van ons de taak om de afdeling te runnen. Dit zijn erg
stressvolle weken. We moeten dan dag en nacht bereikbaar zijn. Normaal hebben
we 1 keer in de week een nachtdienst, dus dat is wel een groot verschil. Als
runner van de afdeling moet je jonge artsen in de gaten houden, ingrijpen als
het niet goed gaat, alles observeren en spoedgevallen helpen. Op dat
moment is er dan ook minder tijd voor spreekuren.’ Het klinkt allemaal best
heftig, deze baan. Heel drukke schema’s en veel werkuren. Op dat moment hoorden
we van buiten een groot gerinkel. De speelse hond had mijn fiets omgegooid en
mijn fietslamp was eraf gevallen. Mario
stond gelijk op en gaf de hond een stevig standje. We konden weer verder.
Het
studieplan
Ik ben erg
geinteresseerd in een baan in de
gezondheidszorg dus ik vroeg aan meneer Creanza hoe het studieplan er ongeveer
uit ziet: ‘Na het vwo of gymnasium ga je geneeskunde studeren. Dat duurt 3
jaar. Daarvan werk je 1 jaar in een ziekenhuis, 1 jaar in een
huisartsenpraktijk en 1 jaar college. Als je dit goed hebt afgerond ben je
basisarts. Als je dan nog niet weet waar je je in wilt specialiseren kan je 1
jaar in het ziekenhuis gaan werken. Het specialiseren in cardiologie duurt 6
jaar.’
Mario: ‘Ik wilde eigenlijk heel graag grafisch ontwerper
worden.’
Droombaan
Zou dit zijn droombaan zijn? Of had Mario vroeger andere
plannen? Hij kijkt een beetje bedrukt toen ik over dit onderwerp begon en
vertelde dat hij eigenlijk heel graag grafisch ontwerper was geworden: ‘Dat
leek me zo leuk, tekenen was mijn hobby. Maar mijn ouders vonden het geen echte
studie, dus ik koos toch maar voor cardiologie. Dat deed mijn vader ook, dus ik
was er al als kind mee opgegroeid. Ouders hebben toch een grote invloed op je.’
Ik vroeg of hij toch gelukkig is met zijn baan en hij zegt lachend dat dat zo
is. Of hij nog veel tijd voor zijn hobby heeft? Nee, dat niet… Cardioloog is
een erg drukke baan. Hij wilt later ook
niets meer met grafisch ontwerpen gaan doen, zegt hij vastberaden. ‘Voor mijn
vak moet ik up to date blijven.’ Ik keek Mario vragend aan. Hij begon gelijk
uit te leggen wat hij bedoelde: ‘De techniek verandert tegenwoordig zo snel,
dat ik bij blijf. Operatie gereedschappen en technieken veranderen met de jaren
en het is belangrijk dat een arts zijn gereedschappen en technieken goed
beheerst. Fouten kunnen cruciaal zijn. Tegenwoordig worden er binnen
specialisaties ook subspecialisaties gevormd. Zo zijn de taken in ons team ook
verdeeld. Mijn subspecialisatie is de pacemaker en ik ben van de ICT. We zijn
bezig om een patiënten dossier te ontwikkelen.’
Pacemaker?
Ik begon me toch wel af te vragen wat nou een ‘pacemaker’
is. Mario vertelde me dat het een klein kastje is en pakte zijn Iphone om het
mee te vergelijken. Het kastje bestaat uit een batterij en een printplaatje,
waar het programma in staat. Met 2 draden wordt het kastje verbonden met het
hart, zodat als het hart ermee stopt of langzamer gaat kloppen het kastje die
taak overneemt. Het kastje wordt onder de huid geplaatst. Zoals Mario al eerder
zei is het geen heftige operatie. Mario’s teIefoon ging af en hij nam hem op
met de vraag of hij later terug kon bellen. Hij verontschuldigde zich en hij
ging verder met uitleg geven over het hart: ‘Het hart heeft continu
elektriciteit nodig. Dat wordt normaliter door soort ‘elektrische draden’ in je
hart geregeld. Bij sommige mensen werkt dat niet goed, door bijvoorbeeld ziekte
of ouderdom. Daar is de pacemaker dus een ideale oplossing voor.
Mario: ‘Het lichaam moet gerepareerd worden en jij bent
de techneut.’
Bij het idee dat als ik iemand moet opereren en in mensen
moet gaan snijden, krijg ik al de rillingen. Mario zegt dat dat door mijn
leeftijd komt: ‘Toen ik begon met mijn studie was het onwennig om in een lijk
te snijden. Naarmate je vordert in je opleiding als arts ga je er met heel
andere ogen naar kijken. Je gaat een lichaam bekijken als een techneut die iets
moet repareren.’
Risico’s
‘Koelbloedig, snel wakker kunnen worden’, Mario denkt
even na, ‘en scheiding kunnen maken tussen emotie en rationaliteit zijn de
belangrijkste eigenschappen voor een arts.’ Wat ik me nu afvraag, is wat er
gebeurt en hoe je ermee om gaat als het fout gaat tijdens de operatie. Mario:
‘Er komen zeker wel eens complicaties voor, complicaties zijn fouten die
gemaakt worden tijdens operaties. Soms zijn die fouten ernstig, soms minder
ernstig.’ Mario vertelde ook dat het belangrijk is dat het aantal complicaties onder
een vastgesteld gemiddelde blijft. Daarom word er ook streng gecontroleerd. Ik
vroeg Mario om een voorbeeld te geven van een complicatie die hij een keer
heeft meegemaakt: ‘Als ik een pace maker operatie doe, moet er met een naald
onder de huid worden geprikt, dat is best gevaarlijk, als je op een verkeerde
plek prikt kan er een klaplong ontstaan of een bloedvat beschadigen. Het is een
soort gokken, en uit ervaring leer je waar je precies moet zijn. In 10 jaar heb
ik 3 klaplongen gehad. Dat is relatief weinig.’
Ik vroeg hoe hij daar mee om gaat, met die complicaties.
Mario antwoordde heel professioneel: ‘Het is natuurlijk enorm vervelend en ik
voel me dan ook echt schuldig, maar het is het risico van het vak. Ik leg aan
de patiënt uit wat er fout is gegaan en
bied mijn oprechte excuses aan. Ik probeer er altijd van te leren.’ Dit slaat
weer terug op het karakter van een cardioloog. Wees koelbloedig en maak
scheiding tussen emotie en rationaliteit.
Als afsluiting vroeg ik Mario om zijn tip voor aankomende
artsen. Mario: ‘Leer niet alleen stof uit je hoofd, maar leer ook met mensen
praten, dat ga je heel veel nodig hebben.’ Mario heeft een goed beeld geschetst van het beroep
cardioloog. Al met al een waardevolle maandagmorgen……
